Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο σημείο που δολοφονήθηκε την Πέμπτη η 40χρονη Λέντα, από τον εν’ διαστάσει σύζυγό της, στο Μενίδι, στην συμβολή της Πάρνηθος και της Αριστοτέλους, πραγματοποίησαν το απόγευμα φορείς και σωματεία της πόλης, μετά από κάλεσμα του Συλλόγου Γυναικών Μενιδίου (μέλος της ΟΓΕ).
Βρέθηκαν εκεί συνάδελφοί της από την φαρμακοβιομηχανία DEMO όπου εργάζονταν, εργάτες, εκπαιδευτικοί, συνταξιούχοι, ενώ ξεχωριστή ήταν και η παρουσία μαθητών με το πλακάτ τους που έγραφε «Οι μαθητές ζητούν δικαίωση».
Ολοι μαζί άφησαν λίγα λουλούδια στο σημείο που έπεσε νεκρή η αδικοχαμένη γυναίκα, άλλη μια από τις πολλές το τελευταίο διάστημα που ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει από το κακοποιητικό ενδοοικογενειακό περιβάλλον ζητώντας κοινωνική προστασία από το κράτος, βρέθηκε αβοήθητη και αφημένη στην μοίρα της.
Στο σημείο επίσης αναρτήθηκαν πανό που εκφράζουν την οργή που πρέπει να γίνει οργανωμένη διεκδίκηση. «Καμία μόνη! Χτίζουμε ασπίδα προστασίας απέναντι στην βια και την γυναικεία ανισοτιμία» έγραφε το πανό του Συλλόγου Γυναικών και «Στέρεψαν τα δάκρυα, γίνονται οργή – Τέρμα ως εδώ καμία ανοχή!» αυτό του Σωματείου Εργαζομένων DEMO.
Η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Μενιδίου, Δέσποινα Σαρρή, στην κεντρική ομιλία, αφού μετέφερε τα θερμά συλλυπητήρια τόσο του Συλλόγου όσο και όλων των παρευρισκόμενων, σημείωσε ανάμεσα σε άλλα:
«Η δολοφονία της 40χρονης στο Μενίδι έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων γυναικών, λίγο καιρό μετά από τη δολοφονία της 28χρονης Κυριακής έξω από το ΑΤ Αγ. Αναργύρων. Δε μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά που οφείλονται απλά στην προβληματική προσωπικότητα του κάθε δράστη. Αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα που η ρίζα του φτάνει πιο βαθιά, στην ανισότιμη θέση της γυναίκας στη σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία.
Οσο οι όροι της ζωής και της δουλειάς μας θα επιδεινώνονται, τόσο περισσότερο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να σηκώσουν κεφάλι και να καταγγείλουν, να αντιπαλέψουν κάθε μορφής βία, αλλά και να απεγκλωβιστούν από παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις. Γιατί η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα τους εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους σε όλους τους τομείς της ζωής τους, να στέκονται στα πόδια τους, να είναι χειραφετημένες οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά.
Είτε οι δολοφονίες των γυναικών χαρακτηριστούν ως γυναικοκτονίες είτε όχι, η ουσία του προβλήματος δεν αλλάζει. Τα περιστατικά δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν ριζικά αν δεν υπάρξει ολόπλευρη κοινωνική προστασία και στήριξη των γυναικών που, εκτός των άλλων, θα αποτρέπει τους δράστες να δρουν ανενόχλητοι.
Ομως, η κρατική στήριξη στις γυναίκες, που έχουν υποστεί βία, περιορίζεται στο υφιστάμενο δίκτυο δομών, όταν συμβουλευτικά κέντρα υπάρχουν μόλις στο 13% των Δήμων πανελλαδικά. Ενώ, όσον αφορά τους Ξενώνες Φιλοξενίας, 19 σε όλη τη χώρα είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες.
Επείγοντα χαρακτήρα αποκτά κι η εξασφάλιση άμεσης φιλοξενίας των κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους στους ξενώνες, καθώς υπάρχουν σοβαρές καθυστερήσεις μέχρι να ολοκληρώσουν τις αναγκαίες ιατρικές εξετάσεις, κάτω κι από την τραγική υποστελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων, ιδιαίτερα στην επαρχία. Αντίστοιχα, προκύπτουν ιδιαίτερα ζητήματα σε σχέση με τα παιδιά: την παρακολούθηση του σχολείου, τη διατάραξη των κοινωνικών σχέσεών τους, ιδιαίτερα στην προεφηβική κι εφηβική ηλικία.
Παρά τις προσπάθειες των εργαζομένων στις δομές, οι γυναίκες συναντούν πολλαπλά εμπόδια στην προσπάθεια να απεγκλωβιστούν από μια βίαιη, παθογόνα διαπροσωπική ή οικογενειακή σχέση: από την αστυνομική αδιαφορία ή αυθαιρεσία μέχρι τις μακροχρόνιες, πολυδάπανες νομικές διαδικασίες, χωρίς να εξασφαλίζεται απρόσκοπτα η δωρεάν ουσιαστική νομική συνδρομή. Η εργασιακή ανασφάλεια είναι βασικός ανασταλτικός παράγοντας, αφού δεν εξασφαλίζεται το δικαίωμα της γυναίκας στη μόνιμη και σταθερή εργασία, με αξιοπρεπές εισόδημα.
Η έλλειψη εξειδικευμένων δημόσιων και δωρεάν δομών, όπως για τη θεραπεία του τραύματος, έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχοσυναισθηματική, κοινωνική στήριξη των γυναικών που έχουν υποστεί σεξουαλική βία.
Από όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνεται ότι η ολόπλευρη προστασία των γυναικών από την πολύμορφη βία δεν μπορεί να εξασφαλισθεί, όσο η χρηματοδότηση των λιγοστών δομών του δικτύου εξαρτάται από τα ευρωπαϊκά προγράμματα με ημερομηνία λήξης και με διαρκή εργασιακή ανασφάλεια των εργαζομένων στις δομές. Οι ανάγκες για οικονομική, νομική και ψυχολογική στήριξη των γυναικών που έχουν υποστεί βία δεν μπορούν να υπολογίζονται με το κριτήριο του «κόστους» για το κράτος, με βάση τους αντιλαϊκούς δημοσιονομικούς στόχους, με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων.
Γι΄ αυτό:
Δεν συμβιβαζόμαστε με τις τεράστιες ελλείψεις στις δημόσιες και δωρεάν δομές και υπηρεσίες στήριξης κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών που αφήνουν τις γυναίκες εκτεθειμένες και απροστάτευτες, δεν συμβιβαζόμαστε με τις αποδεκατισμένες δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και τις ανύπαρκτες δομές Ψυχικής Υγείας. Δε συμβιβαζόμαστε στο Μενίδι των 140.000 κατοίκων με την παντελή έλλειψη δομών επείγουσας φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών και το αποδεκατισμένο Κέντρο Υγείας.
Λέμε ότι δεν πάει άλλο με την κρατική βία και την αστυνομική αυθαιρεσία που ενώ από τη μία πλευρά αφήνει τις γυναίκες απροστάτευτες απέναντι στους δράστες- τέρατα, από την άλλη πλευρά κινητοποιεί ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις για να βγάλει σε πλειστηριασμούς τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών, για να καταστείλουν εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις.
Δεν πάει άλλο με τις χρονοβόρες και πολυδάπανες νομικές διαδικασίες, που αφήνουν τις γυναίκες εκτεθειμένες στη βία του δράστη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έφτασε τελικά μέχρι τη δολοφονία, μόλις μια μέρα πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης στο δικαστήριο.
Στην πραγματικότητα είναι υποκρισία να μας λένε ”πάτα το πάνικ μπουτόν” αντί να λάβουν άμεσα και ουσιαστικά μέτρα ολόπλευρης κοινωνικής προστασίας και στήριξης των γυναικών. ‘Οσο τα μέτρα προστασίας αντιμετωπίζονται ως κόστος και αποκλειστικά ατομική ευθύνη κάθε γυναίκας στο πλαίσιο των πολιτικών που υπηρετούν διαχρονικά όλες οι Κυβερνήσεις και η ΕΕ, τόσο θα μετράμε αποτρόπαια εγκλήματα.
Διεκδικούμε όλα όσα είναι αναγκαία για την προστασία των γυναικών από τα φρικιαστικά περιστατικά βίας: Τη δημιουργία νέων συμβουλευτικών κέντρων, όπως και ξενώνων, την εξασφάλιση γενναίας κρατικής χρηματοδότησης για την απρόσκοπτη λειτουργία όλου του δικτύου δομών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών,μαζικές προσλήψεις και μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων εργαζομένων, ώστε να στελεχωθούν οι δομές με το αναγκαίο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων.
Δεν πάει άλλο! Ως εδώ! Απέναντι σ’ αυτήν την βαρβαρότητα δεν έχουμε άλλη επιλογή.Μέσα στον συλλογικό μας αγώνα χτίζουμε ασπίδα προστασίας για κάθε γυναίκα απέναντι στα αποκρουστικά και πολλά πρόσωπα της βίας».
Εκ μέρους του Σωματείου Εργαζομένων στην φαρμακοβιομηχανία DEMO, o πρόεδρός του Πέτρος Ματσούκης, σημείωσε:
«Αποχαιρετούμε την εργάτρια, τη συναδέλφισσά μας! Που με μια όμορφη κορδέλα στα μαλλιά και με το χαμόγελο στα χείλη, αλώνιζε κάθε πρωί το πόστο της και το εργοστάσιο και μας καλημέριζε με ζεστασιά και όρεξη.
Αποχαιρετούμε τη μάνα που μεγάλωνε με αυταπάρνηση τα παιδιά της δουλεύοντας σκληρά.Αποχαιρετούμε την αγωνίστρια της ζωής, που βρήκε τη δύναμη και το σθένος να φύγει από την τοξική – κακοποιητική σχέση του γάμου της και να καταγγείλει τη βίαιη συμπεριφορά του πρώην συζύγου της.
Βρισκόμαστε σε σοκ! Ξεχειλίζουν η θλίψη και τα “γιατί”. Αδυνατούμε να πιστέψουμε αυτό που έγινε! Χθες ήταν η Κυριακή, σήμερα είναι η δική μας συναδέλφισσα, αύριο ποια;! Ως πότε θα παρακολουθούμε τη μακάβρια λίστα των γυναικοκτονιών να μεγαλώνει;
Στερεύουν τα δάκρυα και γίνονται οργή – Τέρμα ως εδώ! Καμία ανοχή! Για όσες και όσους δουλέψαμε μαζί της, αλλά και για κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενο της “DEMO” η επόμενη μέρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ίδια! Ούτε θα σωπάσουμε, ούτε θα ξεχάσουμε!
Δεν ανεχόμαστε πια την κρατική αδιαφορία που αφήνει τις γυναίκες χωρίς καμία ουσιαστική προστασία απέναντι στους δράστες-τέρατα. Γιατί ενώ η συναδέλφισσά μας είχε καταγγείλει τόσες φορές τον πρώην σύζυγό της και ήταν γνωστή στις αρχές η βίαιη συμπεριφορά του και οι απειλές, δεν έγινε καμία ουσιαστική ενέργεια για την πραγματική προστασία της;».
Και κατέληξε: «Δεν ανεχόμαστε πια τα ψεύτικα λόγια και το υποκριτικό ενδιαφέρον των κυβερνήσεων για τη βία κατά των γυναικών. Οχι μόνο γιατί οι κακοποιημένες γυναίκες μένουν απροστάτευτες. Αλλά και γιατί καθημερινά κάθε εργαζόμενη είναι αντιμέτωπη με τους πετσοκομμένους μισθούς, με τα τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα, με τη μετατροπή της Υγείας σε πανάκριβο εμπόρευμα. Δηλαδή με όλα εκείνα που γεμίζουν με ανασφάλεια κάθε εργαζόμενη και υψώνουν εμπόδια στην προσπάθειά της να φύγει από παθογόνες και επικίνδυνες σχέσεις.
Απέναντι σε αυτήν τη βαρβαρότητα, έχουμε μία επιλογή: Να διεκδικήσουμε! Να συσπειρωθούμε! Να παλέψουμε οργανωμένα για όλα όσα είναι αναγκαία, ώστε να υψώσουμε τείχος στην πολύμορφη βία! Να χτίσουμε ασπίδα προστασίας γύρω από κάθε γυναίκα και παιδί, μέσα από τη συλλογική δράση, μέσα από την αγωνιστική διεκδίκηση, μέσα από την αλληλεγγύη. Για να μπορεί κάθε γυναίκα να ζει μια ζωή αξιοπρεπή, απαλλαγμένη από κάθε μορφής βία, εκμετάλλευση και καταπίεση».
Από τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Ο Σωκράτης» η Ξανθή Σωτηροπούλου σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Δεν συμβιβαζόμαστε άλλο με αυτή την βαρβαρότητα να είμαστε καθημερινά έρμαια της κρατικής αδιαφορίας, στο ίδιο έργο θεατές και οι ζωές μας να κρέμονται από μια κλωστή γιατί η προστασία μας θεωρείται κόστος.
Καταγγέλλουμε τις τεράστιες ελλείψεις και την υποχρηματοδότηση τόσο στις δημόσιες δομές και υπηρεσίες στήριξης κακοποιημένων γυναικών και παιδιών όσο και στις δομές πρωτοβάθμιας υγείας και ψυχικής υγείας. Στην εκπαίδευση η εικόνα είναι παρόμοια, οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Στα περισσότερα σχολεία δεν υπάρχουν καθόλου ή στην καλλύτερη περίπτωση που υπάρχει ένας ψυχολόγος ή κοινωνικός λειτουργός απασχολείται για ελάχιστες ώρες κάθε βδομάδα, έχοντας να διαχειριστεί ένα μεγάλο αριθμό περιστατικών να διαχειριστούν».
Ενώ πρόσθεσε: «Δεν ανεχόμαστε την μπόχα του βούρκου, που γεννά η βια της εκμεταλλευτικής κοινωνίας και τρέφουν όλοι οι μηχανισμοί και θεσμοί που τη στηρίζουν. Απέναντι στην δυσωδία η μόνη ανάσα βρίσκεται στην συλλογική δράση στην αγωνιστική διεκδίκηση και αλληλεγγύη υψώνοντας ”ασπίδα προστασίας” για να μπορεί κάθε παιδί, κάθε γυναίκα να ζει μια ζωή με αξιοπρέπεια απαλλαγμένη από κάθε μορφής βια και καταπίεση». Από 902.gr
