Η ιστορία έχει ως εξής: Η ALUMIL, μια ιδιωτική επιχείρηση δηλαδή, η γνωστή εταιρία κουφωμάτων και υαλοστασίων, μαζί με την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία Πολιτιστικού και Κοινωφελούς Έργου ΑΙΓΕΑΣ, (εφοπλιστικών συμφερόντων), προκηρύσσει διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό ο οποίος έχει ως θέμα την “αξιοποίηση” της Γυάρου!
H πρώτη φράση στην ιστοσελίδα διαγωνισμού Arxellence 3 (η οποία είναι μόνο αγγλόφωνη) λέει τα εξής: “Μια διεπιστημονική προσέγγιση για έναν βιώσιμο και μηδενικών εκπομπών κόμβο (hub) και τη δημιουργία Μουσείου στη Γαύρο”
Αυτό από μόνο του αρκεί για να εξοργιστεί κανείς! Εταιρείες και κοινωφελή ιδρύματα του εφοπλιστικού κεφαλαίου παίρνουν αποφάσεις, σχεδιάζουν το μέλλον ενός μαρτυρικού ιστορικού τόπου και φτιάχνουν και Μουσείο!
Καθώς η βολική αλλοίωση και το οριστικό θάψιμο της ιστορίας που δεν τους βολεύει παραδίδεται από το κράτος στο ίδιο το κεφάλαιο, το κράτος από τη πλευρά του επιλέγει το ρόλο του υποτακτικού.
Πώς;
Ετσι: Ο διαγωνισμός τελεί υπό την εποπτεία και συνδιοργάνωση του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ) και υπό την αιγίδα του ΥΠΕΝ, του Υπουργείου Πολιτισμού και του επίσημου τουριστικού ιστότοπου Νοτίου Αιγαίου.
Tο οργανωμένο ελληνικό κράτος, η κυβέρνηση (και διαχρονικά οι κυβερνήσεις) και προπάντων οι “πατριώτες” του επιχειρηματικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου – δηλαδή τα πραγματικά αφεντικά – όταν δεν καταφέρνουν να βυθίσουν στη λήθη την ιστορία και ειδικότερα το κομμάτι όπου πρωταγωνιστής είναι ο λαός που υψώνει το ανάστημά του απέναντί τους, τότε τι κάνει;
Φροντίζει να την μασκαρέψει σε Ντίσνευ Λαντ. Προκειμένου η μνήμη να μην παράξει γνώση, συνειδητοποίηση και κυρίως να μην γεννήσει οργή και ανυπακοή φροντίζουν να την χειριστούν με τέτοιο τρόπο ώστε να παράξει ιστορική άγνοια και πολιτική αφασία.
Και φυσικά με όλους τους εκσυγχρονιστικούς όρους της τάχα “βιώσιμης και φιλικής στο περιβάλλον ανάπτυξης”.
Η αλήθεια είναι είναι ότι πρόκειται για νεοφιλελεύθερες λεκτικές “μπούρδες”!
Λεκτικές “μπούρδες” από το λεξιλόγιο της νέας κοινωνικής και ιστορικής ευγονικής που υποκρύπτουν μια πλήρως επεξεργασμένη και καλοσχεδιασμένη αλλοίωση του ιστορικού τόπου και κατ’ επέκταση της ζώσας ιστορικής μνήμης, όπως και κάθε τόπου που επιθυμούν να μετατρέψουν σε τουριστικό και επιχειρηματικό λούνα παρκ.
Τη Γυάρο, λοιπόν, θα την κάνουν hub!
Ποιοί; Αυτοί που πρέπει… Δηλαδή το ευαγές και εκσυγχρονιστικό κεφάλαιο, συνεπικουρούμενο από διάφορους της τεχνοκρατικής φάρας των ειδικών της αγοράς με την αγαστή συνεργασία κάτι τύπων που περιφέρονται ως ταγμένοι σε “κοινωνική αποστολή” και φυσικά πάντα με τις υποτακτικές ευλογίες του κράτους.
Οι λεπτομέρειες του διαγωνισμού θα ανακοινωθούν επίσημα στις 28 Ιουνίου σε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής, ωστόσο η επίσημη ιστοσελίδα του διεθνούς αρχιτεκτονικού διαγωνισμού Arxellence 3 λέει όσα χρειάζεται κανείς κατ’ αρχήν να ξέρει σχετικά με το πώς σχεδιάζουν να μετατρέψουν σε εταιρικό προϊόν και εγχειρίδιο μάρκετινγκ έναν ιστορικό τόπο εξορίας, βασανισμού και εξόντωσης αγωνιστών και κομμουνιστών.
Μάλιστα, βρισκόμαστε μπροστά στο παράδοξο μια ιδιωτική εταιρία με ένα κοινωφελές ίδρυμα εφοπλιστικής κοπής να παράγουν στην πραγματικότητα “ιστορία” στα μέτρα που βολεύει το κρατικό αφήγημα.
Αλλωστε, φροντίζουν και οι ίδιοι να αναφερθούν στη μνήμη που κουβαλάει το μαρτυρικό νησί: “Ενα από τα κύρια αντικείμενα είναι τα τιμηθούν οι εξόριστοι πολιτικοί κρατούμενοι που βασανίστηκαν και τιμωρήθηκαν για τα πολιτικά τους πιστεύω” αναφέρεται στην ιστοσελίδα.
Να τιμηθούν ή να “γυαλιστούν” θα ρωτήσουμε εμείς;
Εδώ δεν εκχωρείται εν μία νυκτί στην ιδιωτική πρωτοβουλία με όρους μάρκετινγκ ένα νησί. Εκχωρείται η ίδια η ιστορική μνήμη και ειδικότερα εκείνο το κομμάτι που μπορεί στο μέλλον κοντινό ή μακρινό να καταστεί επικίνδυνο για την εξουσία τους.
Επειδή η Γυάρος παραμένει πάντα ο τόπος φυλάκισης, βασανισμού και εξόντωσης χιλιάδων αγωνιστών του λαού μας, τόπος μνήμης γι’ αυτούς που αλυσοδέθηκαν εκεί από το Κράτος και την κρατική βία, τόπος ιστορικής μνήμης για τις επερχόμενες γενιές. Παραμένει πάντα το «θανατονήσι», όπου περισσότεροι από 30 κομμουνιστές πέθαναν από τα βασανιστήρια, φυλακίστηκαν συνολικά 18.000 αγωνιστές από το 1947 έως το 1951 και άλλοι 7.500 συλληφθέντες κατά τη διάρκεια της Χούντας.
Κι αν δεν μπορούν αυτό να το αλλάξουν… τότε το “αγοράζουν” και το λουστράρουν.
