Η πορεία της ανθρωπότητας υπήρξε πάντα μια διαρκής μετακίνηση από τις μη ασφαλείς και από τις μη βιώσιμες οικονομικά περιοχές προς εδάφη με μεγαλύτερη ασφάλεια και με περισσότερες οικονομικές δυνατότητες. Ως ανθρωπότητα είμαστε όλοι πρόσφυγες!
Στις σημερινές συνθήκες των πολεμικών συγκρούσεων που έφτασαν στο υψηλότερο επίπεδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (!) από την μια και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης από την άλλη, σε συνθήκες δηλαδή όπου αφενός ο κόσμος «μικραίνει», αφετέρου οι ανισότητες μεγαλώνουν, αυτό το φαινόμενο θα εντείνεται.
Τα στοιχεία του ΟΗΕ, όπως καταγράφονται αναλυτικά στην ανακοίνωση του ΚΚΕ για την σημερινή Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων, είναι συγκλονιστικά:
“Ο αριθμός των ξεριζωμένων σε όλο τον κόσμο έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, καθώς το 2023 έφτασε στον αριθμό των 117,3 εκατ. και ήδη σήμερα υπολογίζεται πάνω από 120 εκατ. Το 40% περίπου είναι παιδιά. Κάθε χρόνο σημειώνεται νέο ρεκόρ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, τουλάχιστον 27,2 εκατ. άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους μέσα στο 2023, δηλαδή 2 εκατ. άνθρωποι τον μήνα ή 75.000 περίπου τη μέρα! Περισσότεροι από τους μισούς, προέρχονται από 5 μόλις χώρες που μαστίζονται από συγκρούσεις και επεμβάσεις, Σουδάν, Κονγκό, Σομαλία, Παλαιστίνη, Μιανμάρ. Εάν σ’ αυτούς προσθέσουμε τους 6,5 εκατ. περίπου Ουκρανούς πρόσφυγες της περασμένης χρονιάς, φανερώνεται η πρόκληση και το ψέμα της αστικής στρατηγικής για την δήθεν αντιμετώπιση της ”παράτυπης μετανάστευσης” σύμφωνα με τους διάφορους ”δημοκράτες” ή της “λαθρομετανάστευσης» σύμφωνα με τους ακροδεξιούς εθνικιστές. Μέσα στο έτος 2023, θεωρείται ότι ο αριθμός των ενόπλων συγκρούσεων έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο!
Τα πολύνεκρα ναυάγια και ο βασανιστικός θάνατος ανθρώπων στις επικίνδυνες διαδρομές του ξεριζωμού έχουν γίνει καθημερινότητα. Η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σ’ ένα υγρό νεκροταφείο, με τον αριθμό των καταγεγραμμένων νεκρών και αγνοούμενων να έχει φτάσει τους 28.000 από το 2014. Μόνο μέσα στο 2023, καταγράφηκε ο χαμός 3.155 ανθρώπων. Το ναυάγιο εκατοντάδων ξεριζωμένων ανοιχτά της Πύλου στις 14 Ιουνίου 2023, οι συνθήκες του οποίου επιχειρείται να συγκαλυφθούν, θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της Μεσογείου”.
Τα στοιχεία, δε, του ΟΗΕ ήδη από το 2020, πριν ακόμα τον πόλεμο στην Ουκρανία και το έγκλημα στην Γάζα, και εφόσον απαλειφθεί αυτός ο περίεργος – ως προς την δυστυχία των ανθρώπων – διαχωρισμός μεταξύ προσφύγων και μεταναστών, μιλούν για πάνω από 210 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες παγκοσμίως. Κάθε μέρα περίπου 40.000 άνθρωποι – 12 εκατομμύρια το χρόνο – εγκαταλείπουν τις εστίες τους.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η Ελλάδα δεν είναι το θύμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας εις βάρος της όσον αφορά το προσφυγικό.
Η πατρίδα μας είναι το θύμα του ιμπεριαλισμού και της… γεωγραφίας, αφού σε αυτό το σημείο του πλανήτη – η γενοκτονία στην Παλαιστίνη και το μακελειό στην Ουκρανία αποτελούν αδιάψευστα δεδομένα – όλοι οι παράγοντες που συνιστούν τα αίτια της προσφυγιάς είναι μεγεθυμένοι.
Οι αριθμοί δεν επιδέχονται αμφισβήτηση: Αυτή τη στιγμή στην Τουρκία υπάρχουν 5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στην Ιορδανία 1,5 εκατομμύρια. Στο Λίβανο 2 εκατομμύρια, το 1/3 του πληθυσμού της χώρας. Μόνο η αντιπαράθεση του 2019 μεταξύ Ινδίας – Πακιστάν κατέστησε εν δυνάμει πρόσφυγες 25 εκατομμύρια ανθρώπους. Στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής οι πρόσφυγες ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια. Παράγοντες όπως πχ η κλιματική αλλαγή θα προκαλέσουν τα επόμενα χρόνια σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα κύματα 250 εκατομμυρίων προσφύγων.
Πρώτον, ότι η αντιμετώπιση, η καταδίκη, η αντιπαράθεση με τους φορείς των αιτίων της προσφυγιάς (πόλεμοι, «αποικιοκρατική» καταλήστευση εδαφών, γεωπολιτικά παιχνίδια κλπ) δεν συνιστά κάποιο «μακρινό» ή «φιλολογικό» καθήκον, αλλά πρώτιστο όρο αντιμετώπισης του προβλήματος.
Δεύτερο, δίπλα στο «όχι» στα αίτια της προσφυγιάς, είναι χρέος η αλληλεγγύη, με κορυφαίο παράδειγμα το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης στον ηρωικό Παλαιστινιακό λαό, είναι χρέος η ανθρωπιά και ο κοινός αγώνας στους χώρους δουλειάς των Ελλήνων με τους αλλοδαπούς εργαζόμενους για τα δικαιώματα όλων, είναι χρέος η ανοχή και η στήριξη προς τα θύματα της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των πολέμων και του ξεριζωμού όσο διαρκούν οι συνέπειές της προσφυγιάς. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος το πρόβλημα να μην το βιώσουμε και ως ξενοφοβία, ρατσισμό και φασισμό από τους επιγόνους εκείνων των “μελανοχιτώνων” που τους δικούς μας Μικρασιάτες πρόσφυγες πριν από 100 χρόνια τους αποκαλούσαν “τουρκόσπορους”.
